DÜZCE'NİN SULTANI
KONURALP
Antik Kent

Geleneksel Türk evlerinde cephe düzeni, mekansal işlevsellik ve estetik bütünlüğün bir parçası olarak pencere tipolojileriyle zenginleşmiştir. Bu bağlamda özellikle 19. yüzyıldan itibaren görülen “giyotin pencere” uygulaması, Avrupa etkisinin Osmanlı-Türk konut mimarisine yansımasının önemli örneklerinden biridir.

Kimliksizleşme, kentsel mekanın tarihsel süreklilikten kopmasıdır. Modern kentleşme, özellikle 20. yüzyılın ikinci yarısından itibaren hızla artan nüfus, sanayileşme ve küreselleşmenin etkisiyle şehirleri “evrensel bir şablona” indirgeme eğilimine girmiştir. Bu süreçte, yerel kültürlerin, geleneksel mimarinin ve toplumsal hafızanın mekanda bıraktığı izler giderek silikleşmiş, kentler birbirine benzeyen kimliksiz alanlara dönüşmeye başlamıştır.

Türk mimarlığının 20. yüzyıldaki en önemli temsilcilerinden biri olan Turgut Cansever (1921–2009), yalnızca bir mimar değil aynı zamanda sanat tarihçisi, şehir plancısı ve düşünürdü. Onun mimarlık anlayışı, Batı modernizminin biçimci ve işlevselci yaklaşımlarını sorgularken; Osmanlı-Türk evinin mekânsal düzeni, İslam estetiği ve Anadolu şehir dokusu üzerine inşa edilmiştir. Cansever’in mimarlığı, teknik bir uğraşın ötesinde “ahlakî bir sorumluluk” ve “Allah’a kulluk” olarak t

Ahşap konut mimarisi, plan düzeni, cephe mimarisi, bezeme repertuarı ve toplumsal sembollerle birlikte, hem mimarlık tarihi hem de sanat tarihi için özgün bir çalışma alanı sunmaktadır. Koruma–yaşatma çabaları, bu estetik değerleri görünür kılmayı da amaçlamalıdır.

Konuralp, Osmanlı dönemine tarihlenen geleneksel konut dokusuyla önemli bir sanat tarihsel mirasa sahiptir. Bu konut dokusu içinde öne çıkan mimari tipolojilerden biri sofalı evlerdir.

Konuralp evleri, yüzyıllar boyunca Anadolu’da gelişen mimari birikimin özgün bir yansımasıdır. Bu yapılar, hem tarihi dokuyu hem de sosyal hayatın izlerini taşır.